Een eigen hotel in Fiss

Vanaf dag 1 was duidelijk dat wij onze alledaagse dag niet konden plannen en dat een werkdag altijd totaal anders verloopt als dat je vantevoren bedenkt! Zo vergeten ze je te zeggen, dat je maar tot 16.00 uur je bestelling kunt doen en sta je de volgende dag, dus onverwacht, zonder yoghurt bij het ontbijt. Of loopt de verwarming op tot 40 graden en heb je geen idee hoe je deze hitte weer je huis uit krijgt.

Onze dag begint ´s morgens rond een uur of half 7 en het grappige is, dat je eigenlijk pas om kwart over 6 je bed uit kunt rollen, omdat je met de lift binnen 20 seconden “op je werk” bent! Bij de receptie hebben we in bel, voor het geval wij achter de computer zitten en een gast even niet horen binnen komen. Kinderen vinden dit een attractie op zich, dus waar wij ook zijn, ook als we naast ze staan, de bel gaat altijd! Voor de Wii-afstandsbediening, een nieuw spelletje, het skikluisje dat niet open gaat of een reservering voor ´s avonds in een restaurant.

Waar je je ook niet op kunt voorbereiden is het zogenaamde ‘Noro-virus’ tijdens de alom bekende “Holländerwochen”.  Dit virus, dat uit Nederland wordt meegenomen en zo besmettelijk is dat bijna alle kinderen in het hotel ziek worden en aan een heftige buikgriep leiden. Ontsmettingsmiddelen, kinderspeelkamer dicht, geen handjes meer schudden, maar het mocht niet baten. Pas toen de nieuwe gasten kwamen, hebben we het virus definitief uit het huis verbannen.

Wat interessant is aan onze job, is het contact met onze gasten. Bijzonder is het als er binnen korte tijd een bepaalde band ontstaat, die verder gaat dan een “goede morgen” en “hadden jullie een leuke dag?”. Je kunt voor sommige gasten daadwerkelijk iets betekenen en persoonlijk bijdrage aan een bijzondere vakantie. Dat zorgt ervoor dat mijn baan geen baan meer is, maar een deel van je leven wordt. Een speciaal drankje, een verjaardagstaart, maar ook een helpende hand bij een doktersbezoek. Dit staat niet in de jobbeschrijving, maar doe je direct uit je hart, omdat het meer is dan een baan. Het gaat om geven en nemen en respect over en weer.

Als een 4-jarig meisje naar je toe komt en zegt: “Suzanne, ik zou hier wel willen wonen”, dan is dat de mooiste waardering die je kunt krijgen. Dat je daarvoor dan 17 uur per dag op de been bent, voel je niet meer en doet er niet toe!