Als je een nacht in de woestijn hebt doorgebracht en daarna een hele middag offroad door de ruige bergen van Oman rijdt, ben je niet alleen door elkaar gehusseld, maar ben je ook een onvergetelijke ervaring rijker. We reden met twee 'vierwielers' dwars door de bergen van Al Hajar en dat ging er voor het grootste deel niet zachtzinnig aan toe. Het was bijkans een helletocht over steenrijke wegen en langs diepe afgronden.
Veel ruiger
Ik was alleen maar bergen gewend in de Alpen en de Rocky Mountains in Canada en de Verenigde Staten om te skiën of te wandelen, maar hier in Oman was het allemaal wat ruiger. We kwamen vanuit Nizwa en moesten naar Barka vlak aan de kust. De snelste weg was door de bergen en het was voor de lokale gids-chauffeurs natuurlijk een prachtige manier om te laten zien dat Oman meer is dan alleen woestijn en zee. Ik had de bergen nog nooit op deze manier meegemaakt. Een aanrader voor de liefhebbers van een uitdagende route per 4WD, maar als je een zwakke maag hebt, doe het dan niet!
Stenen, stenen en nog eens stenen
Het begin van de route was redelijk relaxed. Over een keurige asfaltweg naar zo'n tweeduizend meter hoogte. Ja, de wegen zijn van prima kwaliteit hier aan de oostkant van het Arabische schiereiland. We stopten op één van de hoogste punten om van het uitzicht te genieten, maakten vele foto's en namen nog een extra slok water. We wisten ook wel dat er een stukje offroad aan zat te komen, maar kregen na driehonderd meter in de gaten dat ons een zware middag te wachten stond. Stenen, stenen en nog eens stenen, ik heb er voorlopig genoeg gezien. Afdalen met de racefiets is haast nog veiliger, want we hadden het zweet in onze handen staan. Wat erger was: de chauffeur had er ook last van. Ondanks de hobbels en scherpe haarspeldbochten genoten we van de prachtige ruige omgeving. Geen sterveling te zien en er leek geen eind aan te komen. Dat kwam er ook niet. De paar keer dat we een tussenstop maakten, beleefden we de heerlijkheid van vaste grond onder de voeten. Beneden ons zagen we de weg echter verder slingeren, asfalt was in geen velden of wegen te bekennen.
Hier kun je toch niet wonen?
Ineens, midden in de bergen, lag daar het dorpje Hatt: huisjes te midden van palmbomen tegen de bergwand aan gebouwd, vrouwen die met hun klusjes bezig waren en kinderen aan het spelen. Hier kun je toch niet wonen, was onze gedachte. Dus wel en Mohammed vertelde er later bij dat de jeugd even verderop naar school gaat in een grote dorp. Dat dorp zagen we even later vanuit de hoogte liggen. 'De jeugd loopt over een pad binnendoor', raadde de gids onze gedachten. Een prachtig uitzichten geiten her en der als decorstuk voor de foto's. Daarna weer verder en onderweg kwamen we meerdere personen tegen die nog een hele lange weg te gaan hadden. We zijn dat in Nederland niet gewend, klagen al als we vijfhonderd meter moeten lopen. In landen in Afrika en Azië weten ze niet beter.
Nog meer vragen
Aan onze lijdensweg kwam vervolgens geen eind, want we reden ineens door de Wadi Bani Awf. In Oman kennen ze geen rivieren, alleen wadi's, droge rivierbeddingen dus. Deze wadi was erg lang en we reden er dwars doorheen. Geen water, alleen maar stenen en nog eens stenen. Er was hier wel volop bedrijvigheid van mensen die aan de kant van de wadi wonen. We vroegen ons hardop af hoe dat dan moet als er in de winter, als er wel regen valt in Oman. Hoe kunnen de mensen de echte bewoonde wereld dan bereiken om hun voorraden aan te vullen? We hobbelden zo nog even voort, glimlachten om de pick-up auto waar een ezelin met haar jong werd vervoerd en zwaaiden naar al die vrolijke en ontwapenende kindergezichtjes. Ineens werden de bergen geringer van omvang, zagen we licht aan het eind van de spreekwoordelijke tunnel en hadden we weer asfalt onder de wielen. Heerlijk egaal, op naar Barka. Ik zal deze bergen niet snel vergeten, had onderweg nog wel 1001 meer foto's willen maken, maar moet het doen met wat minder en de herinneringen aan Al Hajar.
Over Peter
Bergen, ze hebben een bijzondere aantrekkingskracht op Peter. Ze zijn majestueus, indrukwekkend, grotesk en soms zelfs meedogenloos. In de winter op de ski’s, in sneeuwloze jaargetijden op de racefiets of met wandelschoenen aan de voeten.